le Susan Wright
D’éirigh mé sa theach le ceol; foinn traidisiúnta Gaeilge. (Le déanaí, fhuair mé oideachas faoi fonn v. amhrán!) Sheinn m’athair an fhidil agus bhí sé beag cáil aige leis. Thaitin liom an ceol, ach ní roimh mé an tiomanta foghlaithe aon uirlis, nó aon rince. Rince mé, ach níl go maith; níl aon rang riachtanach a thuiscint le ceol!
Mar bhean, chuala mé amhráin as Gaeilge, agus bhí aoibhinn liom na foinn. Caith mé aithne na focail; an caill. Breathnaigh mé na focail (agus chuir mé iad i “Google Translate”), agus bhí sé sin. Bhí mé an-tugtha.
Rinne mé staidéar ar an teanga ar fad beagnach trí bliana anois. Úsáidim Duolinguo, agus fuair mé ciorcal comhrá ar Facebook. Bhuail an grúpa sin le chéile gach seachtain agus bhí sé an t-am chead rinne mé iarracht labhairt as Gaeilge. Nuair bhuail COVID-19, bhí diomar orm, agus bhí scanraithe orm go caillte mé ar fad a d’fhoghlaim mé. Ach níor sé an cás. Bhuail mo ghrúpa le chéile ar líne. Agus bhuail mé le daoine nua ar líne. Anois déanaim triúr ciorcal comhrá gach seachtain.
Go minic, pléigh ceol sa ciorcal, agus ceapaim faoi m’athair. Agus ceapaim faoi na céilithe abhaile. Ba maith é sin dom féin; déan cuimhne dom féin. Chinn mé foghlaim seinm an bodhrán. Rollie, b’fhéidir nach seinm mé an fhidil, ach beidh mé ag seinm ar luas leat i mo chroí.
Cumann an Ghleanna 